Alpaka Çiftliği

Güney Amerika'nın devegilleriyle hiç bu kadar yakınlaştığımı hatırlamıyorum...




Geçtiğimiz Cumartesi, bu kadar senedir dibimizde olan ama arkadaşlarımız bahsedene kadar varlığından bir haber olduğumuz alpaka çiftliğine yolumuz düştü.

Son zamanlarda severek gittiğimiz Norfolk Arms'ın hemen arkasındaymış, önünden geçermişiz de görmezmişiz burayı.

Neredeki bu alpakalar acaba deyip, girdik çiftliğin kapısından, henüz görünürde değişik bir canlı dikkatimizi çekmedi.

Meğer giriş ücretliymiş. Biz de cafesinden jetonumuzu alıp, turnikeden geçip (insan boyu turnike de her tarafı açık çiftliğin ortasında komiğime gitti hani), yeşilliğe ayak bastık.

Basar basmaz bizi karşılamak için sıraya dizilmiş şu şaşkın suratlıları görünce kendimi tutamadım...




Muhtemelen beş yaşımdaki halime döndündüm.

"Aaa alpakalaaar!!!" diye bağıra bağıra yanlarına koştuğumu hatırlıyorum.

O kadar sevimlilerdi ki, hepsini mıncık mıncık yapmak istedim. Ama bir yandan da bugüne kadar çiftlik hayvanlarına uzaktan el sallamak dışında hiçbir münasebeti olmamış benim yaşadığım ikilemi düşünün.

Tükürür mü bunlar, kafalarını sevebilir miyim acaba, besleyebilir miyiz gibi ilkokul bir seviyesindeki sorulardan sonra cesaretimi toplayım bir tanesine yanaştım.



O kadar insancıllar ki, ben yaklaştıkça o daha çok yaklaşıyor. Gözü bir yandan da elimde.

Ta ki sonra anladım bizimkinin derdi avucumdaki yemlermiş. Nasıl olacak elimden yer mi derken hop hop götürdü kerata, tabii ben çığlık çığlığa bu arada.

Bir yandan da karşıdaki çitlerin arkasında bir keçi bu mesut halimizi gördükçe ter ter tepiniyor beni de besleyin diye. En sonunda tutamadı kendini, çitleri devirip dört nala gelmez mi yanımıza. Azminden dolayı (heybetli boynuzlarının da etkisi olabilir) onu da besledik.

Neden sonra çok ilgilenmedi bizimle, otların arasına soktu kafasını kendi kendine takıldı.

Ama alpakalar pür dikkat. Yemler bitene kadar gözlerini ayırmadılar bizden.











Alpakaları besleyip, sevdikten sonra koyundu, domuzdu, ördekti diğer çiftlik hayvanlarıyla da ilgilendik.

İlk başta ortalığı biraz velveleye vermiş olsam da alıştım keratalara, onlar ne düşünür bilmem ama ben sevdim hepsini.

İşte böyle eğlenceli bir iki saatten sonra biraz da kendimizi besleyelim deyip güneşli Sheffield'a yakışır bir piknik yapmak üzere ayrıldık çiftlikten.