Bize dolmuş çağıran gar görevlisi yabancı durduğumuza zahir memleketimizi sordu, biz de ona sorduk. "Sarıkum'luyum" dedi, "çok güzel Sarıkum, gidin muhakkak görün, Tabiatı Koruma Alanı bizim köy; sarı sarı kumlar var, kuşlar var, lagün gölü var..."
Madem öyle görmeden döner miyiz... Hemen haritalar çıktı, plan yapıldı.
Sinop'taki dördüncü günümüzde görülecek gezi noktalarımız: önce Tabiatı Koruma Alanı ilan edilen Sarıkum köyü ve köydeki lagün gölü, sonra Anadolu'nun kuzeydeki uç noktası İnceburun ve en son da ria tipi kıyı oluşumunun en güzel örneklerinden Hamsilos limanı.
Kahvaltıdan sonra çıktık yola.
Sinop'un merkezine 21 km mesafedeki Sarıkum köyüne vardığımızda bizi yeşillikler içinde dünya tatlısı bir eşek karşıladı. İlerisinde de bütün köyün inekleri eğmişler kafaları otluyorlardı.
Yemyeşil çayırdaki bu koca gözlü, koca kulaklı eşek çok sevimliydi, merhaba demeden geçemezdim; gittim yanına, ben bir fotoğraf çekebilir miyim derken uzun uzun süzdü beni, artık bana poz mu verdi yoksa hayırdır ne iş mi dedi bilmiyorum...
Girişteki çayırlıktan devam edip köyün içine doğru girdik. Düzlük alana yayılmış köy çok kalabalık gözükmüyordu, evler bahçe içinde aralıklı yapılmış ve genelde yeni çehreliydi.
Evlerin yanında ahşap yığma tekniği ile yapılmış bir kaç ambar dikkatimizi çekti. Çeten ya da serendi adı verilen bu ahşap yapıların içinde dış yapraklarından ayıklandıktan sonra koçanıyla kurutulmak üzere konulan mısırlar vardı.
Köyün içinden geçip devam ettik.
Evler bittikten sonra yavaş yavaş yeşillik kendini sarı kumullara bırakmaya başladı.
Denizden uzakta ağaçların arasındaki sapsarı kumullarla karşılaşmak çok şaşırtıcı. Nasıl oluyor da burada kum oluyor dedik.
Meğer çok eskiden burası körfezmiş. Deniz kenarındaki kumulların rüzgarla taşınmasıyla eskiden körfez olan bu bölge denizden kopmuş.
Alan altın renkli yumuşacık kumla kaplı olmasına rağmen ağaçlık. Bölgede mevsimsel subasar dişbudak, meşe ve gürgen ormanları geniş yer tutuyormuş. Kumulların bir bölümünde ise çam türleriyle agaçlandırma yapılmış.
Araba yolundan ilerlerken ağaçların arasındaki ahşap kuleyi görünce hemen durduk. Bu muhteşem doğayı bir de tepeden seyretmeliydik.
Ağaçtan yapılmış gözetleme kulesine tırmandık. Görünürde pek kimse yoktu, biz oradayken belki bir iki araba geçmiştir. O kadar huzurlu ve güzel bir manzara vardı ki... Kulenin yeri çok güzel, kuzeye doğru bakınca ağaçların arasından göz kırpan denizi, güneye doğru bakınca da lagün gölünü görüyorsunuz.
Zamanında körfezin kıyı kumullarıyla kapanması sonucunda Sarıkum lagün gölü oluşmuş. Gölün tabanı kumlu, çevresi sazlık. Halen de derelerden gelen materyaller ve deniz kenarındaki kumulların rüzgarla uçmasından dolayi göl alanı dolmaya devam ediyormuş.
Kuleden görünen dere kenarındaki küçük çardağı gözümüze kestik.
Aşağıya inip kumul ve sazlıkların arasından süzülerek giden tahta iskeleden geçip çardağa vardık. Sazlık dere kenarında bir sürü kurbağa ve malesef bir kaç yerini şaşmış cisim vardı. (Poliüretan köpükten bahsediyorum, nasıl yolunu bulup gelmiş bilmiyorum!)
Lagün gölünden sonra kumsala gitmek için arabaya geçip köy yolu boyunca denize doğru ilerledik.
Yol kıvrıla kıvrıla bizi tepelik bir alana çıkardı. Yamacın kenarında durup masmavi Karadeniz'i seyrettik.
Sarıkum'dan sonra ikinci durağımız İnceburun.
Anadolu'nun en kuzey noktasını ve en meşhur yapısı olan İnceburun Feneri'ni görmeye gittik.
Fenerin etrafında yapılaşma yoktu. Karadeniz'e hakim dört başı mamur fener, bembeyaz gelin gibi bütün dikkatleri üstüne çekiyordu.
Hava çok güzeldi, deniz adı gibi kara değil aksine masmavi ve huzurluydu.
Fenerin önünden geçen ve dik kayalıklar boyunca devam eden dar bir yürüyüş yolu vardı. Biz de yol boyunca yürüdük. Sonra küçük kırmızı çay ocağında denize karşı sıcak çayımızı içtik.
Çaydan sonra arabaya binip son durağımız Hamsilos Tabiat Parkına gittik.
1.Derece Doğal Sit Alanı ve Türkiye'nin 22. Tabiat Parkı olan Hamsilos Tabiat Parkında Hamsilos Koyu ile Akliman Koyu olmak üzere iki doğal liman var. Park bataklık-kumul-deniz ve ormanlık alanları ile doğa harikası bir bölge.
Tabiat parkının içinde arabayı park edip meşhur Hamsilos limanına yürüdük. Muhteşem bir manzara karşıladı bizi, deniz nehir gibi karanın içine kıvrılıyordu. Türkiye'nin tek fiyordu olarak biliniyor olsa da ria tipi kıyı oluşumunun Karadeniz'deki en güzel örneklerinden biri. (Ria tipi kıyılar akarsu vadilerinin deniz sularının altında kalmasıyla, fiyort tipi kıyılar ise buzul vadilerinin deniz sularının altında kalmasıyla oluşuyor, Norveç'tekiler gibi.)
Hamsilos bizim için günün en kalabalık yeri oldu, gezmeye görmeye gelmiş çok insan vardı.
Bölge doğa harikası olsa da ona iyi baktığımızı söyleyemem. Piknik yeri olmadığı halde bolca mangal yapıldığı geride bırakılan yanık çukurlardan, cam şişe parçalarından belliydi. Çekirdek çitleyenlerin kaderine bıraktığı tuzlu kabuk yığınlarının rüzgarla dansından hiç bahsetmiyorum bile.
Hava kararmaya, akşam olmaya başlamıştı. Gördüğümüz yerlerin hepsi birbirinden güzeldi.
Yarım saatlik araba yolculuğundan sonra Sinop'un merkezine geldik. Bütün gün koştur koştur gezmekten doğru düzgün birşey yiyememiştik. Sinop'un nokulundan sonra methini çok duyduğumuz mantısını yemeğe Teyze'nin Yerine gittik.
Ben tam bir etçilim, hamur işiyle hiç aram olmadığı bilgisini baştan vermek istiyorum. O yüzden bir mantı ne kadar güzel olabilir ki diye de düşünüyordum... Çok güzel olabilirmiş! Yediğim en güzel mantı dersem umarım diğer mantılara haksızlık etmiş olmam. İncecik hamuru, bol malzemesi ve başroldeki ceviziyle şimdi yazarken bile aklımı başımdan aldı.
Doğal güzellikler içinde geçen güzel bir günden sonra midesi bayram eden bizler köyümüzün yolunu tuttuk.
